Flatlandelic Funkateer
Funk filosofisch gezien begint alles op de 1. Sinds die allereerste 1, de Big Bang, die alles in beweging heeft gezet, heeft het toch nog zo’n 13,7 miljard jaar geduurd om tot mij door te dringen. Begin jaren ’80, van de vorige eeuw, ben ik overtuigd geraakt door de funk bij een te gek concert van Defunkt in Nighttown en zeer zeker ook door de P-Funk. Veel van de mensen met wie ik destijds omging hielden niet van funk. New-wave en aanverwante stijlen waren toen populair. Ik kreeg pas te laat door dat platen bakken vol p-funk cut-outs bij de free-record shop een gemiste kans waren om goedkoop aan waanzinnig goed vinyl te komen. Mijn eerste Bootsy-plaat – The One Giveth – kreeg ik in 1982 cadeau van een fan van de Joy Division, die goed had ingeschat dat wat hij niks vond, door mij wel werd gewaardeerd. In 1984 zag ik Herbie Hancock’s Future Shock in Vredenburg, waar ik ook George Clinton & the P-Funk-allstars voor het eerst heb zien optreden. Dat was in 1990.